Daniel Airam

Geboren in 1958 in Lyon, Frankrijk.

Studies of Graphic Art werkt vervolgens in de drukkerij van 1975 tot 1982.

Neemt deel aan talrijke groepstentoonstellingen in Frankrijk, Europa, Verenigde Staten, Japan.

Daniel Airam studeerde grafische kunsten en werkte daarna in de grafische industrie. In 1982 legde hij zich uitsluitend toe op het graveren en nam hij deel aan talrijke evenementen in Frankrijk en in het buitenland. Beetje bij beetje worden het schilderij, de sculptuur en de video echter als vanzelfsprekend toegevoegd. Een diepe reflectie rond het beeld en het teken vormt voortaan de kern van zijn zorgen.

'Als de hardnekkigheid van de praktijk van graffiti die het vaakst wordt ingesneden op het pleisterwerk van een muur of de schors van een boom me altijd blijft verbazen, is de onveranderlijke schoonheid van het Vlaamse portret en zijn oceaan van gezichten evenzeer een genot. De ironie suggereerde dat het tijd zal worden om op te merken dat wat hen verenigt inderdaad deel uitmaakt van hetzelfde register, dat van een reeks van duizenden anonieme bestaansvormen die een gelijk genot scheiden voor hun eigen singulariteit. Beiden geboren uit een quasi-mechanisch systeem, gecodificeerd, onvermoeibaar herstart, hun ongelooflijke aanwezigheid overschrijdt niettemin de tijd; niettemin, voor het ene zijn populaire aspect claimend en voor het andere het behoren tot een veronderstelde aristocratie, is het duidelijk dat een gemeenschappelijke herdenkingsfunctie hen samenbrengt als een identieke referentie.

Door het idee van een kunstgeschiedenis openlijk toe te passen in het hart van mijn artistieke productie, is het gebruik van vernis naar voren gekomen, het geeft glans en hardheid aan het schilderij. Sterker nog, de beroemde "glans" waar Van Eyck het over had, die dicht bij glas schijnen, bij gebrandschilderd glas, ook dicht bij een epidermis die een organische en kwetsbare wereld zou moeten beschermen. En toen, als een bevel aan de stilte der dingen, werd een wildgroei van gekleurde stippen uitgenodigd, als een al even mechanisch proces, een duidelijke zorg voor de herhaling van een eenvoudig en abstract motief. Een fragment van eindeloze moderniteit, de eenheid van dit gekleurde raster dwingt de blik om een ​​inspanning te leveren. Dan ontstaat de eis van het kritieke moment dat in het schilderij aanwezig is, de activering van het werk door de blik. "

«De onveranderlijke schoonheid van de Vlaamse portretten, met hun oceanen aan gezichten, betovert mij. Maar de volharding van de graffitikunstenaars die we zo vaak tegenkomen, hun werk gekrast in de afwerking van muren of het geblaf van bomen, verbaast me op dezelfde manier. Dit suggereert een zekere ironie. Het wordt misschien tijd om te erkennen wat hen verenigt, dat beide voortkomen uit dezelfde emotie, uit een ensemble van miljoenen anonieme wezens, die elk een diepgeworteld geloof koesteren in hun eigen singulariteit; dat beide voortkwamen uit een gecodificeerd, quasi mechanisch systeem dat eindeloos werd herhaald door de eeuwen heen. Ondanks claims van populaire oorsprong voor de een en een veronderstelde aristocratie voor de ander, zijn ze in hun gemeenschappelijke, onheuglijke functie identiek. »

Daniel Airam, uittreksel en vertaling "Incisies, gekruiste portretten", 2017